The Guardian
Çdo natë ne grumbullohemi së bashku dhe lutemi që ndërtesa jonë të mos shembet mbi ne. Kush do ta ndalë këtë luftë dhe do të na japë një të ardhme?
Të jetuarit në Gaza më ka dhënë një perspektivë të thellë dhe shpesh sfiduese për jetën. Unë jam një person që zakonisht nuk ndjej frikë, por gjërat që shohim dhe dëgjojmë janë shumë të frikshme. Edhe natën, duhet të kërkojmë një cep të sigurt për të fjetur, në rast se shtëpia na shembet mbi kokë. Në Gaza, të gjitha vendet janë të pasigurta. Askund nuk është larg bombardimeve dhe vdekja nuk është kurrë larg.
Kam jetuar në Gaza gjatë gjithë jetës sime, por më është dashur të largohem nga shtëpia ime në tetor 2023. Tani për tani, unë jetoj në Gazën lindore me familjen time. Jemi shtatë persona në një dhomë dhe një familje tjetër prej shtatë anëtarësh në një dhomë tjetër. Ne përpiqemi të qëndrojmë ngrohtë sa të mundemi. Ne flemë afër njëri-tjetrit.
Nuk kemi ujë në të gjithë shtëpinë dhe rezervat ushqimore pothuajse janë zhdukur. Mielli ka qenë i shtrenjtë dhe i pakët, kështu që nganjëherë na është dashur të përdorim ushqimin e kafshëve për pjekje. Ndihem e trishtuar për motrat e mia sepse ato nuk po marrin ushqimin që u nevojitet. Ata janë fëmijë dhe trupi i tyre po rritet, ndaj shpesh ndihen të lodhur.
Për të rinjtë si ne, të jetuarit në një zonë konflikti ka një ndikim që mund të zgjasë gjithë jetën tonë. Gjithçka këtu është në kaos – të gjitha gjërat që shohim dhe dëgjojmë, madje edhe vendi ku jetojmë. Ai kufizon aksesin tonë në arsim, punësim dhe një mjedis të sigurt.
Shumë nga fëmijët janë të traumatizuar nga dëshmitarët e dhunës dhe humbja e njerëzve të dashur, dhe kjo mund të ketë efekte psikologjike afatgjata. Për më tepër, kolapsi ekonomik dhe mungesa e infrastrukturës e bëjnë të vështirë për të rinjtë të përfytyrojnë një të ardhme të qëndrueshme ose të planifikojnë një jetë normale. Ne përballemi me kaq shumë pengesa për ëndrrat dhe aspiratat tona, duke i bërë të vështira edhe dëshirat e thjeshta si udhëtimi: ka pika kontrolli, kontrolle poshtëruese të sigurisë dhe udhëtime të gjata për të bërë kërkesa për viza, të cilat kryesisht refuzohen.
Kjo më bën të dëshiroj t’u bëj njerëzve në perëndim dhe në Izrael një pyetje: “A nuk jemi ne njerëz ashtu si ju?” Dhe përgjigja? Epo, nuk ka përgjigje.
Jeta këtu është bërë jonormale sepse asgjë nuk është më e zakonshme. Për të përballuar këto realitete të ashpra, të rinjtë miratojnë strategji të ndryshme mbijetese. Jetojmë ditë pas dite, duke gjetur ngushëllim në gëzime të vogla dhe pasione personale. Krijimi i botëve personale dhe përfshirja në aktivitetet që duam ofron një arratisje të përkohshme dhe një ndjenjë normaliteti. Mbajtja pas shpresave dhe ëndrrave është një pjesë thelbësore e mbijetesës. Pavarësisht rrethanave të zymta, këto ëndrra na japin një arsye për të duruar dhe për të ecur përpara, edhe kur e ardhmja duket e pasigurt. Ka shumë gjëra që dua të bëj ende. Unë dua të jem fotografe. Edhe une shkruaj. Jam shumë e sigurt se një ditë do të ketë një libër nga unë për ta parë e gjithë bota.
Nëse qëndroj gjallë, do të dal dhe do të shoh botën. Do të shoh të gjitha gjërat për të cilat kam lexuar. Unë jam një person shumë kurioz, dua të di gjithçka për botën jashtë vendit tim. Dua të jetoj normalisht.
Mundohem t’i shikoj gjërat me optimizëm. Nëse lufta mbaronte, unë mund të dilja në rrugë dhe të ndihesha përsëri i sigurt, megjithëse nuk e di sa gjasa është kjo, apo nëse do të jem ende gjallë pas luftës. Por një nga gjërat që mund të më ndihmojë është të mos ndjej se kauza jonë është e margjinalizuar dhe të gjithë po e injorojnë atë.
Është thelbësore që bota të përpiqet për zgjidhje politike dhe negociata paqeje për të adresuar shkaqet rrënjësore të konfliktit. Është gjithashtu thelbësore për mbijetesën tonë të menjëhershme që të marrim ndihmë humanitare si ushqim, kujdes mjekësor dhe mbështetje psikologjike. Dhe ne kemi nevojë për hapësira të sigurta për edukim dhe zhvillim personal, për të ofruar një strehë dhe për të ndihmuar të rinjtë të përgatiten për një të ardhme më të mirë.
Ne duhet të besojmë se ka shpresë, por tani kjo po bëhet më e vështirë. Në Gaza nuk ndjejmë se dikush po na kërkon. Të rinjtë ndihen të braktisur nga bota e jashtme – konflikti ka vazhduar e vazhdon dhe njerëzit nuk janë më të tronditur nga ajo që po ndodh me ne. Thjesht presim që dikush të na thotë se lufta ka mbaruar.
Shkrimtarja është një grua 24-vjeçare që ka jetuar në Gaza gjatë gjithë jetës së saj dhe që ka punuar me Planin International si ambasadore rinore. Ajo po shkruan në mënyrë anonime për të mbrojtur identitetin e saj.