Vdekja e Marat-it e Jacques-Louis David është një pikturë që në pamje të parë duket e thjeshtë – një burrë i vrarë në vaskë – por sa më shumë e vështrojmë, aq më shumë kuptojmë se është e mbushur me domethënie politike, simbolike dhe emocionale.
E realizuar në vitin 1793, tabloja paraqet trupin e pajetë të Jean-Paul Marat-it, gazetarit dhe revolucionarit francez që luajti rol të rëndësishëm gjatë Revolucionit Francez. Ai u vra në vaskë nga Charlotte Corday, e cila besonte se Marat po helmonte shoqërinë me idetë e tij radikale. Trupi i tij i rrëzuar, i ndriçuar butë nga drita, përshkruhet me një thjeshtësi të madhe, por çdo detaj ka kuptim.
David, mik personal i Marat-it dhe përkrahës i revolucionit, nuk e pikturon atë si një njeri të zakonshëm, por si një martir – një “Krisht laik” i sakrifikuar për idealet republikane. Vdekja e tij kthehet nga një akt dhune në një skenë të shenjtë. Ngjashmëria me përfaqësimet e Krishtit në artin e Rilindjes, si në Pietà e Michelangelo-s apo Varrosja e Krishtit e Caravaggio-s, është e qëllimshme.
Në pikturë shfaqen shumë “dyfishime”: dy pendë, dy letra, dy nënshkrime, dy botë – jeta dhe vdekja. Në dorën e djathtë, Marat mban pendën me të cilën po shkruante kur u qëllua; në të majtën, një letër nga Corday, që e kishte përdorur për ta mashtruar dhe për të hyrë në shtëpinë e tij. Një dorë simbolizon krijimin dhe jetën, tjetra mashtrimin dhe fundin.
Pranë tij ndodhen dy letra: e para nga Corday, që e lut Marat-in për ndihmë dhe tregon si e përdori dhembshurinë e tij kundër tij; e dyta, që Marat po shkruante në momentin e vdekjes, tregon për zemërgjerësinë e tij – ai po ndihmonte një grua të varfër, simbol i popullit. Kështu, David e paraqet Marat-in si njeri që vdiq për dashurinë ndaj njerëzve.
Nënshkrimet në pikturë e thellojnë më tej këtë ide. Njëri është ai i Corday-t në letrën e saj, tjetri ai i vetë David-it, i gdhendur në kutinë e drurit pranë trupit: “Për Marat, David”. Me këtë, artisti e lidh fatin e tij me të mikut të rënë, duke shpallur solidaritet politik dhe moral: “të gjithë jemi Marat”.
Edhe data ka domethënie. David vendos “Viti i Dytë i Republikës” – duke hequr datën e krishterë 1793. Kështu, ai shpall ndarjen mes botës së vjetër dhe asaj të re revolucionare.
Në fund, “Vdekja e Marat-it” është më shumë se një portret i një njeriu të vrarë. Është një monument politik dhe emocional, që ndërthur miqësinë, besimin dhe artin me idealet e revolucionit. Me penelatën e tij, David e kthen vdekjen në mit, trupin në simbol dhe dhimbjen në legjendë.