Kriza e mprehtë e migracionit, që ka goditur Bashkimin Evropian për më shumë se një dekadë, ka tronditur sigurinë e dhjetëra milionë evropianëve. Vërshimi masiv i migrantëve myslimanë po gërryen rrënjët e krishtera të civilizimit perëndimor dhe po krijon një kërcënim real të operacioneve hibride kundër shteteve evropiane. Kjo krizë u shkaktua nga rregulloret dhe politikat e azilit në nivel të BE-së, të dizajnuara në mënyrë të tillë që Brukseli të shtynte shtetet anëtare jashtë një prej fushave më të rëndësishme të politikës kombëtare: kontrollit të migracionit.
Ashtu si në shumë fusha të tjera, qëllimi ishte centralizimi i pushtetit dhe gërryerja e sovranitetit kombëtar, i kryer në stilin e zakonshëm të BE-së—duke anashkaluar qeveritë dhe duke ua hequr kompetencat nën pretekstin e “menaxhimit të një krize”. Një krize që vetë Brukseli e krijoi. Në vend që të bëhej një instrument i zgjuar për centralizimin ideologjik e politik, kjo krizë e shkaktuar artificialisht është shndërruar në një akt të gjatë vetëshkatërrimi të kontinentit të vjetër.
Kriza aktuale e migracionit nuk është thjesht rezultat i presioneve të jashtme ose vendimeve të këqija. Ajo lidhet ngushtë me një projekt politik e ideologjik në të cilin burokracia e Brukselit synon ta transformojë Evropën në një hapësirë post-nacionale—të zhveshur nga themelet e krishtera, identitetet e forta dhe instinkti për vetëmbrojtje—duke ndërtuar një strukturë politike pa legjitimitet të vërtetë demokratik, një formë autokracie liberale mbi rrënojat e shteteve kombëtare sovrane.
Migracioni masiv dhe i pakontrolluar është bërë mjeti i përsosur për këtë axhendë. Fillimisht në metropolet e mëdha, pastaj në qytetet e mesme e sot në vende të tëra të Evropës Perëndimore, shohim rritje të kriminalitetit, dhunë në rrugë, aktivitet bandash dhe shpërbërje të kohezionit social. Ky është faza e parë dhe më e dukshme e shkatërrimit. Për të kuptuar shkaqet më të thella, duhet të shohim erozionin e themeleve ligjore dhe institucionale të Evropës, të kryer përmes sistemit të azilit në BE.
Në vitet 2013–2014, BE miratoi paketën e njohur si Dublini III. Në teori, synonte përmirësimin e ndarjes së barrës së mbrojtjes ndërkombëtare. Në praktikë, nën presionin e OJQ-ve—përfshirë ato të lidhura me George Sorosin—sistemi u bë radikalisht më “humanitar”, duke zëvendësuar politikën racionale me shantazh emocional. Rezultati ishte një kornizë që, tashmë vitin pasardhës, shkaktoi një valë të re migracioni drejt Evropës dhe, pas dhjetë vjetësh, e çoi Francën, Gjermaninë dhe Belgjikën në prag të kolapsit social.
Pas hyrjes në fuqi të Dublinit III, Evropa përjetoi lëvizjet më të mëdha të popullsisë që nga Lufta e Dytë Botërore. OJQ-të e majta liberale, të financuara bujarisht, luajtën një rol kyç: fushata në rrjete sociale, mbështetje ligjore për shfrytëzimin e rregullave të azilit për imigrim të zakonshëm dhe presion i vazhdueshëm mbi qeveritë. Sistemi u ndërtua në mënyrë që kushdo që kalon kufirin e BE-së—ligjërisht ose jo—mund të paraqesë kërkesë azili, të cilën shteti është i detyruar ta shqyrtojë. Edhe nëse kërkesa është qartësisht e pabazë, procedura duhet të zhvillohet deri në fund. Migranti fiton të drejtën të qëndrojë, të marrë strehim, përfitime sociale dhe të mbrohet nga dëbimi i menjëhershëm. Në praktikë, një deklaratë e vetme mjafton për të paralizuar autoritetet shtetërore.
Kjo nuk është një gabim; është tipar i sistemit. Legjislacioni i azilit në BE është shtyrë në fusha që qartësisht duhet t’u përkisnin politikave kombëtare të imigracionit. Një standard hiper-liberal dhe shumë i kushtueshëm u imponua mbi shtetet anëtare, në kurriz të tyre. Ato janë privuar edhe nga vetë e drejta për të mbrojtur kufijtë dhe për të përcaktuar nivelin e imigracionit—kompetenca të rezervuara qartë për shtetet sipas Nenit 79 të Traktatit për Funksionimin e BE-së. Ato që ndoqën linjën e Brukselit sot përballen me probleme gjigante me masat e migrantëve të paligjshëm. Ato që rezistuan—si Hungaria dhe Polonia nën qeveritë kombëtare-konservatore—janë në një situatë shumë më të mirë. Ato duhej të mbroheshin jo vetëm kundër sulmit hibrid me migrantë, por edhe kundër një lufte hibride ligjore të zhvilluar nga Brukseli.
Në vitin 2015, me gjestin Herzlich willkommen të Angela Merkelit, sistemi shpërtheu. Evropa filloi të pranonte numra të mëdhenj njerëzish—kryesisht burra në moshë ushtarake—që nuk kishin asnjë bazë për azil, por e kuptonin shumë mirë se procedurat e BE-së ofronin rrugën më të lehtë drejt legalizimit të qëndrimit. Gjermania hapi kufijtë dhe institucionet e BE-së u përpoqën të përhapnin pasojat e këtij vendimi në të gjitha shtetet anëtare. Në emër të “solidaritetit evropian”, ata tentuan të detyronin shtetet që kundërshtonin politikat e dyerve të hapura të pranonin dhe zhvendosnin migrantët. Hungaria dhe Polonia refuzuan të merrnin pjesë në këtë akt vetëvrasjeje kolektive. Atëherë u bë i qartë mekanizmi që është sot standard: zgjerim i kompetencave të BE-së dhe detyrim i shteteve anëtare përmes instrumentalizimit të krizave.
Në 2021, regjimet e Lukashenkos dhe Putinit e shndërruan migracionin në armë kundër Polonisë, duke shtyrë masa migrantësh të paligjshëm drejt kufirit polak. Muaj para pushtimit rus të Ukrainës, ata tentuan të destabilizonin Poloninë duke dërguar dhjetëra mijëra migrantë të paligjshëm të përzier me kriminelë të liruar nga burgjet ruse. Operacioni dështoi: qeveria konservatore polake mbrojti kufirin, përkundër histerisë së elitave globaliste, OJQ-ve liberale, figurave të njohura dhe politikanëve të opozitës që sulmonin ushtarët dhe oficerët. Operacioni u mbështet nga një rrjet OJQ-sh, të financuara ndër të tjera nga USAID dhe Komisioni Evropian. Ato sabotuan veprimet e shtetit polak, udhëzuan migrantët se si të shkelin ligjin dhe zhvilluan fushata agresive kundër Rojës Kufitare. Ishte një sulm tipik hibrid, që dëshmoi se strukturat e migracionit janë kthyer në armë politike të përdorura si nga kundërshtarët e jashtëm, ashtu edhe nga ata të brendshëm.
E gjithë kjo u bë e mundur sepse sistemi i azilit në BE është një nga mekanizmat më të abuzueshëm të së drejtës ndërkombëtare. Procedurat zgjasin me vite — mjaftueshëm që kërkuesit të zhduken. Migrantët zhvendosen më thellë në Evropë, duke përfituar nga mirëqenia; në praktikë, ata vendosen në Gjermani, Francë dhe Belgjikë. Lëvizjet masive të popullsisë, të kryera në shkelje ose anashkalim të ligjit, janë parajsë për krimin e organizuar transnacional, sidomos trafikimin e qenieve njerëzore, përfshirë të miturit, sot të fokusuar tek trafiku i organeve dhe shfrytëzimi seksual.
Pasojat katastrofike të rregullimeve të këqija rëndohen edhe nga vendimet liberale të gjykatave — kombëtare dhe evropiane (GJED dhe GJEDNj) — të cilat sistematikisht bllokojnë vendimet e kthimit. Gjykata Evropiane e të Drejtave të Njeriut, e dominuar nga gjyqtarë të majtë-liberalë, lëshon rregullisht masa të përkohshme që pengojnë deportimin edhe në rastet e abuzimeve të hapura. Aktivizmi gjyqësor — mjeti kryesor i juristokracisë liberale — ka paralizuar më tej qeveritë evropiane dhe u ka hequr atyre mjetet për të mbrojtur qytetarët nga migracioni masiv. Ka lindur një sistem ku ligji i azilit është bërë mburojë për migrantë ekonomikë, kriminelë apo edhe persona të lidhur me rrjete terroriste, ndërsa viktimat e vërteta zhduken. Shumë prej këtyre viktimave janë të krishterë që përballen me rrezik vdekjeje në vendet islamike — diçka që nuk i intereson as Brukselit e as Strasburgut. Agjenda woke vjen e para.
Po shohim një proces në të cilin Bashkimi Evropian — ose më saktë shteti i tij më i fuqishëm, Gjermania — e përdor migracionin si mjet detyrimi politik. Gjermania, e paaftë të përballojë pasojat e vendimeve të veta të gabuara, po përpiqet t’i transferojë ato te të tjerët. “Bashkimi i Vjetër”, që krijoi sistemin përgjegjës për kaosin aktual, tani po përpiqet t’ua imponojë pranimin e tij shteteve që e panë rrezikun që në fillim, përmes mekanizmave të zhvendosjes së migrantëve të paligjshëm nën flamurin e “solidaritetit të detyrueshëm”.
Dhjetë vjet e kanë bërë të qartë një gjë: Evropa ka nevojë për një reformë të thellë dhe radikale të ligjit të azilit — një reformë që rikthen kontrollin kombëtar mbi kufijtë, mundëson largimin e menjëhershëm të atyre që nuk plotësojnë kriteret për mbrojtje, ndalon ciklin e abuzimeve dhe i jep fund fiksionit të procedurave që shërbejnë si mbulim politik. Pa këtë, Evropa do të mbetet një kontinent në krizë të përhershme, peng i iluzioneve dhe ideologjisë së vet — një kontinent që ka humbur instinktin e vet për mbijetesë dhe nuk arrin të dallojë një refugjat të vërtetë nga një migrant ekonomik që e trajton ligjin evropian si biletë për një botë me përfitime të pakufizuara sociale.
Ky proces i vetëshkatërrimit të kontrolluar mund ende të kthehet mbrapsht — por vetëm me veprim vendimtar. Shembujt janë aty: Hungaria më 2015, Polonia më 2021 dhe politikat aktuale të rimigracionit të Donald Trump. Elitat e majta-liberale në Bruksel dhe në kryeqytetet evropiane kanë dëshmuar — përmes politikave të tyre të imigracionit (ashtu si edhe në axhendën zero-emisione dhe ideologjinë woke) — se jo vetëm që nuk janë në gjendje të zgjidhin problemet në mënyrë efektive, por edhe se vetë janë kthyer në pengesën kryesore për zhvillimin e kombeve të Kontinentit të Vjetër.