Theodore Roosevelt këshillonte: “Foli butë dhe mbaj një shkop të madh.” Donald Trump, përkundrazi, nxit: “Bërtit me të gjithë fuqinë dhe lësho një shpatë dytehëshe, me majë bërthamore, me të dy duart.” Kohë të ndryshme, zakone të ndryshme. Kështu, MAGA sulmon kultin e subvencionuar nga taksapaguesit, që është BBC-ja – Lufta e Kryeqyteteve – dhe, me të vërtetë, Beeb meriton çdo gjë që i vjen. Është një kult që gënjen vazhdimisht, duke operuar në aq shumë nivele të mosfunksionimit, sa që mund të mohojë me qetësi “njohuritë” për gjëra që realisht duhej t’i dinte. Megjithatë, kur interviston kundërshtarë të dogmave të saj liberale, ata zakonisht përballen me një kurth të mirëhulumtuar, që i lë të çalojnë nga studioja, ndërsa intervistuesi largohet me një buzëqeshje të lehtë.
Por BBC-ja nuk është unike. Çfarë ndodhi? Si ndodhi që kaq shumë vende anglishtfolëse – SHBA, Britania, Kanadaja, Zelanda e Re, duket se zgjodhën të gëlltisin helmimin e tradhtisë kulturore në vend që të promovonin trashëgimitë e tyre të pasura? Biden, Johnson/Starmer, Trudeau, Ardern: këta ishin udhëheqës që nuk mund t’u besoje as të pastronin një pistë vallëzimi pa e shkatërruar me sharrë elektrike, por ishin gjithashtu simptomë e një çrregullimi të thellë moral – një refuzim për t’u përballur me realitete të forta racore e kulturore. Sepse, brenda njëmbëdhjetë vitesh nga shpërthimet islamiste të 7/7 në Londër më 2005, kryeqyteti britanik zgjodhi një kryebashkiak mysliman, ndërsa britanikët e bardhë u bënë pakicë etnike në atë qytet. Po ashtu, brenda 24 vitesh nga 11 Shtatori, qyteti i Nju Jorkut zgjodhi në shumicë një kryebashkiak mysliman, i cili, megjithëse kishte deklaruar se donte të “globalizonte Intifadën”, mori megjithatë 33 për qind të votës hebreje.
Prandaj BBC-ja nuk po sillet jashtë normave ekzistuese, por thjesht mishëron e promovon një rend moral të ndryshëm nga shoqëria që e prodhoi. Kjo është ajo që i mundësoi, vitin e kaluar, të falsifikonte pamjet e një fjalimi të Donald Trump pesë vjet më parë, duke lidhur dy pasazhe që nuk ishin të lidhura kur u thanë. Fjalët e tij origjinale nxisnin turmën të marshonte paqësisht drejt Kapitolit për të përkrahur “senatorët dhe kongresmenët tanë trima”. Kjo u montua në “do të marshojmë drejt Kapitolit”, të cilës iu shtuan fjalët e thëna pesëdhjetë minuta më vonë: “dhe unë do të jem me ju deri në fund, dhe do të luftojmë, do të luftojmë si të tërbuar.” Kulmi i këtij montazhi erdhi me pamje të Proud Boys duke marshuar drejt Kapitolit për të nisur “grushtin e tyre të shtetit”, ndonëse ato pamje, sipas rendit kohor, ishin xhiruar para fjalimit të Trump dhe thjesht tregonin mbërritjen e tyre në Uashington.
Kështu, një vit pas transmetimit, erdhi justifikimi përçmues i kryetarit të BBC-së, konvertit mysliman Samir Shah:
“Qëllimi i montazhit ishte të përcillnim mesazhin e fjalimit të Presidentit Trump, në mënyrë që audienca e Panorama-s ta kuptonte më mirë se si u prit ai nga mbështetësit e tij dhe çfarë po ndodhte në terren në atë kohë.”
Pra, versioni i BBC-së për fjalimin nuk ishte realiteti, por perceptimi i imagjinuar i mbështetësve të Trump – me fjalë të tjera, një vepër “arti”. Dhe në mendësinë pseudo-liberale, ndjekësit e Trump konsiderohen neo-nazistë, ndaj kjo vepër e trilluar filmike mund të shërbente si metaforë për grushtin e dështuar të Hitlerit në 1923. Në qëllim dhe rezultat, kjo përngjan me mënyrën se si punonin kineastët totalitarë si Bolshevikët Eisenstein dhe nazistja Riefenstahl, bazuar në idenë se të vërtetat e mëdha kërkojnë gërshërët e artistit. Në shkrirje qëndron realiteti. Arbeit macht frei. Të gjithë janë të barabartë. Etj.
Për më tepër, në këtë rend moral distopik, vetë-urrejtja kombëtare është bërë normë në shumë shtete kaukaziane, një urrejtje e cila tashmë shtrihet bujarisht edhe ndaj Izraelit, por në emër të “tolerancës”. Kështu, rregulloret e punësimit të BBC-së përjashtojnë si komentatorë predikuesit e njohur të urrejtjes – përveç, siç e kemi zbuluar tashmë, nëse janë antisemitë. Një kundërshtar që kishte deklaruar se hebrenjtë duhej të digjeshin “ashtu si Hitleri” u transmetua nga BBC World Service 244 herë në tetëmbëdhjetë muaj. Një tjetër “zotëri i respektuar”, që kishte thënë se izraelitët ishin “më pak se njerëz” dhe se hebrenjtë ishin “djaj”, u shfaq 522 herë.
Në vakumin empirik ku jeton BBC-ja, redaksitë e saj kanë përqafuar idenë se njerëzit mund të ndryshojnë seks biologjik. Kështu, një prezantuese lajmesh, e cila gjatë leximit korrigjoi shprehjen “persona shtatzënë” në “gra”, u qortua publikisht nga BBC për shprehjen e “një qëndrimi kontrovers ndaj personave trans”.
Po, po: të thuash se vetëm gratë mund të mbeten shtatzënë është “kontrovers”. Dhe disa njerëz janë më të barabartë se të tjerët.
BBC-ja ka importuar me entuziazëm amerikanizmin liberal “të drejtat riprodhuese”, ndonëse zakonisht i referohet të kundërtës, pra të drejtave joriprodhuese – përfshirë ndërprerjet e shtatzënisë në fazë të vonë. Kjo nënkupton, zakonisht, ndërprerje me procedura të rënda, edhe pse, padyshim, termi “persona që zotërojnë mitrën” konsiderohet më i saktë.
Rirregullimi i gjuhës angleze për t’iu përshtatur kërkesave politike të liberalëve dogmatikë ka pasur sukses. Një të katërtën e shekullit XXI, mund të kuptojmë qartë se si në vitet 1920 komunistët dhe nazistët formësonin fjalorët sipas nevojave të tyre, duke i ngarkuar terma si “herrenvolk” dhe “proletar” me status moral më të lartë, ndërsa i damkosnin kundërvlerat “untermensch” dhe “imperialist”, edhe kur nuk ishin të aplikueshme. Pikërisht këtë bëjnë sot liberalët anglishtfolës, duke përdorur kategori që shërbejnë si mallkime të pashlyeshme: “cionist”, “patriarkat”, “racizëm institucional”, “transfobik”, “mizogjin”, “privilegj i të bardhëve”.
Stalinistët dhe nazistët e djeshëm do të buzëqeshnin në njohje të kimisë së vjetër, por tani në forma të reja e moderne.
Kështu, ndërhyrjet e armatosura të BBC-së në luftërat e gjuhës dhe kulturës në interes liberal shfaqin fuqinë e ndasive helmuese brenda botës anglishtfolëse. Arritja e jashtëzakonshme e Trump ka qenë njohja e përbuzjes që njerëzit e zakonshëm ndjejnë ndaj këtyre çrregullimeve liberale dhe shndërrimi i saj në një lëvizje të fuqishme politike. Megjithatë, triumfi i Mamdanit – një emër që do të thotë “ndjekës i Muhamedit” (çudi e madhe!) – ka zbuluar jo vetëm kufijtë e kësaj fuqie, por edhe thellësinë e ndasive brenda komuniteteve judeo-kristiane në SHBA. Por kjo është çështje afatgjatë: për momentin, vjen beteja mes BBC-së dhe Trump. Për hir të popullit britanik dhe vlerave që i kanë mbetur, BBC-ja duhet të humbasë.