Ndërsa përpjekjet e Presidentit Donald Trump për të ndërmjetësuar një marrëveshje paqeje në Ukrainë po dështojnë, Rusia po ndërmerr hapa dramatikë në shkallën e përshkallëzimit. Të dielën në mëngjes, ajo ndërmori sulmin më të madh ajror të luftës, duke lëshuar mbi 800 dronë dhe raketa kundër qyteteve ukrainase. Sulmi i Rusisë ndaj Kievit përfshiu për herë të parë një goditje ndaj një godine qeveritare të Ukrainës.
Sulmi ndaj ndërtesës ku zhvillohen mbledhjet e kabinetit të ministrave të Ukrainës ishte i paralajmëruar prej kohësh. Në qershor 2023, atëherë ministri rus i mbrojtjes Sergei Shoigu paralajmëroi se sulmet ukrainase me raketat Himars dhe Storm Shadow mbi Krimenë do të çonin në goditje ruse ndaj “qendrave të vendimmarrjes” në Kiev. Kjo deklaratë u interpretua në Ukrainë si një kërcënim i drejtpërdrejtë ndaj administratës presidenciale dhe selisë së inteligjencës.
Në nëntor 2024, Putini premtoi se do të përdorte raketat ruse Oreshnik kundër qendrave të vendimmarrjes në Ukrainë. Presidenti rus u mburr me zymtësi se një grup raketash Oreshnik do të kishte fuqinë shkatërruese të një bombe bërthamore, duke argumentuar se këto sulme do të ishin hakmarrje për goditjet ukrainase ndaj Moskës dhe Shën Petersburgut.
Pavarësisht këtyre paralajmërimeve ogurzeza, Rusia u përmbajt nga veprime përshkallëzuese të kësaj përmase. Kjo përmbajtje i bindi shumë analistë perëndimorë se Putini po lëshonte kërcënime boshe. Në fund të fundit, Rusia nuk i vuri kurrë në zbatim kërcënimet për të ndaluar furnizimet me armë nga Perëndimi për Ukrainën dhe përdori shpesh shantazhin bërthamor si taktikë frikësimi.
Megjithëse kjo ishte një supozim logjik, sulmi i djeshëm e hodhi poshtë si një iluzion tepër optimist. Ka tre arsye pse Rusia zgjodhi të përshkallëzojë në këtë mënyrë dhe në këtë moment.
Së pari, Putini po reagon ndaj presionit nga ultranacionalistët pro-luftës brenda koalicionit të tij. Që nga sulmi ukrainas ndaj urës Kerch në Krime në tetor 2022, komentatorët pro-luftës kanë bërë vazhdimisht thirrje për sulme ndaj qendrave të vendimmarrjes ukrainase. Me ngecjen e progresit në fushëbetejë dhe rritjen e numrit të viktimave, këto thirrje janë intensifikuar.
Në qershor 2025, analisti i mbrojtjes në kanalin Rossiya-1, Igor Korotchenko, argumentoi se sulmet me raketa me rreze të gjatë ndaj qendrave të vendimmarrjes në Ukrainë mund të përshpejtonin përfundimin e luftës. Korotchenko përmendi si precedent të mundshëm sulmet e NATO-s ndaj infrastrukturës ekonomike të Jugosllavisë gjatë luftës së Kosovës në 1999. Me ekonominë ruse që po rrëshqet drejt recesionit dhe lodhjen nga lufta që po rritet mes të rinjve rusë, Putini ka nevojë të sigurojë që ultranacionalistët të mos largohen nga koalicioni i tij.
Së dyti, Putini e sheh hezitimin e Trump për të ndëshkuar Rusinë për zgjatjen e luftës si një shenjë dobësie dhe po teston kufijtë e durimit të tij. Kur kërcënimi për sanksione shkatërruese dhe tarifa sekondare dukej serioz, Putini fitoi kohë duke premtuar përparime paqësore në Alaskë. Pranimi i këtyre propozimeve nga Trump e inkurajoi Putinin të testojë më tej vendosmërinë e Perëndimit.
Më 21 gusht, dy raketa ruse goditën një fabrikë të elektronikës të kompanisë amerikane Flex Ltd në qytetin perëndimor ukrainas Mukachevo. Edhe pse kjo ishte një sulm i drejtpërdrejtë ndaj një biznesi amerikan dhe një nga rastet e rralla të goditjeve në rajonin e sigurt të Zakarpatisë, Trump nuk reagoi.
Ky hezitim e bindi Rusinë të godasë ndërtesat e British Council dhe të Bashkimit Evropian në Kiev më 28 gusht, si dhe të përdorë ndërhyrje GPS ndaj avionit të Presidentes së Komisionit Evropian, Ursula von der Leyen. Meqë këto provokime morën vetëm përgjigje retorike, Rusia e ngriti më tej nivelin duke goditur një ndërtesë qeveritare ukrainase.
Së treti, Putini përdori këtë sulm për të trembur Ukrainën dhe për ta penguar nga sulmet me dronë ndaj infrastrukturës energjetike ruse. Sulmet ukrainase ndaj terminaleve të naftës kanë ndërprerë të paktën 17 për qind të kapacitetit përpunues të naftës së Rusisë, ose 1.1 milion fuçi në ditë.
Me çmimin tavan të G7 për naftën ruse që ka rënë në 45 dollarë për fuçi, këto sulme po shtojnë presionin financiar ndaj gjigantëve energjetikë rusë. Dhe me koston e luftës që i kushton Rusisë 500 milion deri në 1 miliard dollarë në ditë, Putini po përpiqet të detyrojë Ukrainën të ndalë këto sulme me dronë.
Nëse Trump vazhdon t’i japë Rusisë “shtyrje dyjavore” dhe nuk i çon deri në fund ultimatumat e tij, sulmet ndaj institucioneve qeveritare të Ukrainës dhe objekteve diplomatike perëndimore mund të bëhen më të shpeshta. Objektivat britanike dhe evropiane janë veçanërisht të prekshëm, pasi Kremlini po përpiqet të pengojë Evropën të angazhohet në misione paqeruajtëse në Ukrainën pas luftës. Ndërsa retorika bërthamore e Rusisë është zbutur disi, rreziku për një luftë aksidentale me NATO-n mbetet po aq i lartë sa më parë.
Ndërsa lufta e Putinit përshkallëzohet, zyrtarët perëndimorë nuk duhet ta qetësojnë atë. Në vend të kësaj, ata duhet të ndjekin një qasje të paqes përmes forcës. Premtimi i Trump për të zbatuar sanksionet e fazës së dytë ndaj Rusisë është një hap i domosdoshëm në këtë drejtim./The Telegraph