Herën e parë që vrapova vërtet, vrapova për jetën time.
Unë u rrita pranë Nasirit në Sudanin e Jugut, i rrethuar nga bagëti, të mbjella dhe familje. Fshati ynë, shtëpia jonë, ishte në një zonë që ishte prekur prej kohësh nga lufta civile dhe një ditë, në vitin 2005, u gjendëm në mes të konfliktit. Ushtarët hynë në fshatin tim; ata dogjën gjithçka deri në tokë. Nuk kisha zgjidhje tjetër veçse të vrapoja. Për tre ditë të tmerrshme, u detyrova të fshihesha në shkurre, për t’u kthyer në një vend që nuk i ngjante më shtëpisë.
Isha vetëm 10 vjeç dhe isha vetëm, pasi u ndava nga nëna dhe vëllai i vogël pas sulmit. Si shumë refugjatë të tjerë sudanez jugor, gjeta siguri në kampin e refugjatëve Kakuma në Kenian fqinje. Këtu zbulova një dashuri për sportin, veçanërisht duke luajtur futboll me shokët e mi të klasës. Të gjithë ne vinim nga vende të ndryshme, por ndamë të njëjtën përvojë të të qenit të detyruar të iknim nga shtëpitë tona. Ishte sporti që na bashkoi. Na dha një ndjenjë përkatësie, komuniteti dhe më e rëndësishmja, shpresë.
Unë kisha jetuar në Kakuma për 10 vjet kur mora pjesë në një konkurs vrapimi të organizuar nga Fondacioni i Paqes Tegla Loroupe dhe UNHCR, agjencia e OKB-së për refugjatët. Duke vrapuar zbathur, përfundova i treti në garën 10 mijë metra. Menjëherë pas kësaj, u ftova të stërvitesha në Nairobi për t’u bashkuar me Ekipin Olimpik përurues të Refugjatëve për lojërat 2016 në Rio de Zhaneiro. Në kampin e stërvitjes, mora palën e parë të këpucëve të vrapimit. Nëntë muaj më vonë, unë isha një olimpist duke ecur në Ceremonitë e Hapjes së Lojërave të Rios 2016. Për shumë, ky mund të duket si fundi i një udhëtimi të jashtëzakonshëm, por e shoh më shumë si fillim.
Sporti më ka ofruar mundësi thuajse të paimagjinueshme. U diplomova për Marrëdhënie Ndërkombëtare nga Universiteti Drake në Des Moines, Iowa – diçka që ishte përtej ëndrrave të mia më të çmendura kur mbërrita për herë të parë në Kakuma. Kam konkurruar në nivelin e Divizionit 1 së bashku me atletët elitë të Shoqatës Kombëtare të Atletikës Kolegjiale (NCAA) në të gjithë Shtetet e Bashkuara dhe kam përfituar nga objektet e trajnimit të nivelit më të lartë. Megjithatë, e dija se qëllimi im nuk ishte thjesht të ndryshoja narrativën time. Ishte për të ndryshuar narrativën për atletët refugjatë kudo, si në SHBA ashtu edhe në mbarë botën.
Ky u bë shpejt misioni im. Unë isha anëtari i parë refugjat i zgjedhur në Komitetin Olimpik Ndërkombëtar (IOC), si dhe anëtari i parë i refugjatëve në Komitetin Olimpik dhe Paralimpik të SHBA (USOPC). Në këto role, prioriteti im ka qenë të ndihmoj sportistët refugjatë me më pak fat se unë. Kam takuar refugjatë tepër të talentuar të cilëve u mungojnë mundësitë që më janë dhënë. Qëllimi im nuk është vetëm t’u siguroj atyre lehtësira trajnimi; ne duhet të krijojmë gjithashtu rrugë për zhvillimin e aftësive, ndërtimin e besimit dhe integrimin e komunitetit. Ne duhet dhe mund të bëjmë më shumë.
Me Fondacionin Olimpik të Refugjatëve, kam udhëhequr përpjekjet, me mbështetjen e të tjerëve, për të përmirësuar sistemet e mbështetjes për olimpistët e ardhshëm refugjatë. Qëllimi është që deri në fund të vitit të sigurohet akses më i madh në sport për një milion të rinj të zhvendosur. Kjo ambicie plotëson iniciativën e USOPC për të identifikuar dhe trajnuar atletët elitë refugjatë që banojnë në SHBA dhe për t’u dhënë atyre mbështetjen e nevojshme për t’u kualifikuar në Ekipin Olimpik të Refugjatëve. Me historinë e saj të thellë të përsosmërisë dhe diversitetit atletik dhe qëndrimin e saj mikpritës ndaj refugjatëve, SHBA-ja është e pozicionuar në mënyrë unike për të treguar se si sportet mund të nxisin integrimin dhe fuqizimin, veçanërisht në prag të Lojërave Olimpike të Los Anxhelosit 2028.
Këtë verë, një brez i ri sportistësh refugjatësh do të garojë në Paris. E di që ata do të ndjejnë nervat që ndjeva, do të tregojnë vendosmërinë që tregova, do të përballojnë presionin që përballova dhe do të mbushen me krenarinë që ende më mbush. Por kur shikoj prapa në përvojën time në Rio, nuk është gara ime për të cilën mendoj më shumë. Është ceremonia e hapjes, kur unë qëndrova përkrah shokëve të mi refugjatë, së bashku me mijëra sportistë të tjerë nga e gjithë bota, i brohoritur nga dhjetëra mijëra në turmë dhe i ndjekur nga miliona në shtëpi. Në një botë plot konflikte dhe pasiguri, Olimpiada ofron shpresë, humanizëm dhe mbi të gjitha solidaritet. Na kujton forcat që i bashkojnë njerëzit, i lidhin ndarjet dhe krijojnë ndryshime pozitive.